"Tango"

Tytuł: Tango
Autor: Sławomir Mrożek
Wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie 
Liczba stron: 208
ISBN: 83-739-214-27

Moja ocena: 6 - dobra 




Słyszę "Tango". Dobrze. Potem "Dramat". Nie dobrze. Koniec końców okazało się jednak, że jest... dobrze. Pierwszy dramat w szkole, który mi się podobał... no może jeszcze "Skąpiec", ale nie tak bardzo jak "Tango". 

Jak bardzo można skrzywić rzeczywistość? Czy można się wspiąć na wyżyny absurdu i nonsensu? Witamy w świecie Sławomira Mrożka - rozdrobnienie umysłu na kawałeczki gwarantowane! W prostej opowieści zawarł to, co trzeba i nie trzeba. Trzeba było napisać taką opowieść - napisał. Nie trzeba było jej tak udziwniać - udziwnił. Niemniej jednak to udziwnienie nie przeszkadza. Ba! Pomaga. Mamy oto opowieść zgoła inną niż wszystkie. Łamiemy normy na potęgę! Otóż mamy rodzinę: babcia, brat babci, ojciec, matka, syn, kuzynka i Edek. I tu już napotykamy pierwszy problem: syn tradycjonalista, rodzice buntownicy. Coś tu nie gra. Ale to dopiero początek. Syn rozporządza wszystkim i ustawia wszystkich. Postanawia przywrócić tradycję i tradycyjne normy. Trudno to zrobić w tak zwariowanym świecie, gdzie formy nie ma, jest bunt, ale ludzie buntują się nawet przeciwko buntowi etc. Artur - syn - jest nawet w stanie rozkazać bezwolnej babci aby "za karę" położyła się na katafalku i tam leżała, a jej bratu z tego samego powodu karze nosić klatkę dla ptaków na głowie.

To jednak nie są jedyne absurdy w tej powieści. Nie będę dalej ich wymieniać, ponieważ zdradziłabym treść całej książki, a tego nie chcę. Uważam, że Mrożek naprawdę fajnie napisał ten dramat, z dużą dozą dobrego humoru, jednak i pouczenia. Dlaczego "Tango"? Tego dowiadujemy się na samym końcu również w absurdalnych okolicznościach. Polecam, prawdopodobnie jedna z lepszych lektur szkolnych.

"Zielona Mila"

Tytuł: Zielona Mila
Autor: Stephen King
Wydawnictwo: Albatros
Liczba stron: 416
ISBN: 97-883-788-576-24

Moja ocena: 10 - arcydzieło 




 Zaczęło się od filmu. Niestety, a może stety. Tata powiedział: choć, fajny film. Kiedy pierwszy raz go oglądałam miałam może w dwanaście lat, albo i mniej, nie rozumiałam go wtedy za dobrze, ale od razu poczułam do niego sympatię. Dobrze nakręcony, świetna obsada, wiarygodne postaci. Tak mijały lata, a mniej więcej rok w rok oglądałam tą ekranizację, za każdym razem poznawał coś nowego. Dziś gdy tylko słyszę, że leci w telewizji, rzucam wszystko i idę oglądać. Ostatnio, właśnie podczas oglądania, dowiedziałam się, że jest na podstawie książki. Książki Stephena Kinga. No i jak tu nie przeczytać? 

Nie wiem od czego mam zacząć. Czuję się zagubiona mając opisać, tę książkę, ponieważ wywołała we mnie tyle emocji. Może rozpocznę od fabuły. Akcja dzieje się w latach 30 w więzieniu, w bloku E, gdzie czekają więźniowie czekający na karę śmierci. Pracuje tam narrator - Paul Edgecombe szef "klawiszów". Książka jest pisana w formie powieści, którą pisze Paul, a opisuje nie mniej, nie więcej swoje życie. Właściwie, to nie całe, bo jedynie przygodę z pewnym więźniem...

Nazywał się John Coffey. Jak sam mówił "Jak kawa, tylko inaczej się to pisze". Postać niesamowita, chyba mogę nawet powiedzieć, że niespotykana w świecie literatury. Kim jest John Coffey? Aniołem zesłanym z nieba z pogłębiającą się amnezją i umysłem dziecka. Czy może wszystkie anioły myślą w taki infantylny, lecz w dobrym tego słowa znaczeniu - prosty, sposób? Jest on olbrzymem, ale nie tym z fantastyki, jest potężnym, rosłym, dobrze umięśnionym mężczyzną. Czarnym mężczyzną. Dotyka go niesprawiedliwość. Niestety, wiemy o tym jedynie narrator oraz my (dzięki temu pierwszemu). Bo wszystkie poszlaki wskazują na to, że zabił, ale czy tak było? Odpowiedź jest tak samo niesamowita jak sam bohater. Ileż bym dała, aby spotkać kogoś takiego. Tak bardzo go rozumiałam. Chcę powiedzieć, że często wydaje mi się, że świat nie wygląda jak powinien, że dzieje się za dużo złego, a my również czynimy to zło, ponieważ nas otacza, wchłaniamy je codziennie i też trudno jest się w takiej sytuacji uwolnić od czegoś takiego. Czy nasze zmęczenie może być spowodowane ciągłą wewnętrzną walką ze złem świata, choć robimy to podświadomie? 

Książka niesie z sobą niesamowite przesłanie. Każdy odczyta je inaczej, lecz dla mnie jest to próba uświadomienia światu, że coś dzieje się nie tak, jest źle - zróbmy coś z tym. Bardzo potrzebujemy na świecie kogoś takiego jak John - aby uleczył świat, aby nie było zła, aby ludzie zrozumieli, że to nie prowadzi do niczego dobrego. Przydałby się, ale go nie ma. Jeżeli był, to  ź l i  ludzie skazali go na śmierć, ponieważ czynił dobrze, ale nam łatwiej dostrzegać zło. Umarł, mógł przeżyć, ale nie chciał.

Bo ja chcę odejść, szefie. [...] Jestem strasznie zmęczony bólem, który słyszę i czuję, szefie. Zmęczony tym, że ciągle wędruję, samotny jak drozd na deszczu. Nie mając nigdy żadnego kumpla, z którym mógłbym wędrować i który powiedziałby mi, skąd, dokąd i po co idziemy. Jestem zmęczony tym, że ludzie są dla siebie niedobrzy. To boli, jakbym miał w głowie potłuczone szkło. Jestem zmęczony tym, że nie zawsze mogłem pomóc. Zmęczony ciemnością. Czuję głównie ból. Jest go za dużo. Gdybym mógł z tym skończyć, zrobiłbym to. Ale nie mogę.

 
Była to prawdopodobnie najdłuższa wypowiedź John'a Coffey'a. Nie jestem w stanie nic więcej napisać, bo za dużo jest do napisania. Zakończę jedynie tym, że przez prawie całą ostatnią część książki płakałam nieustannie. Głęboki ukłon w stronę Stephen'a King'a. "Zielona Mila" na zawsze pozostanie w moim sercu i czuję, że często będę do niej wracać, ponieważ autor stworzył postać, która jest Nadzieją. Nadzieją, którą my ludzie zabijamy codziennie tak samo okrutnie jak tu w książce.

Serdecznie polecam.

"Blask fantastyczny"

Tytuł: Blask fantastyczny
Autor: Terry Pratchett
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Liczba stron: 236
ISBN: 97-883-764-814-01

Moja ocena: 8 - rewelacyjna 




Cóż można powiedzieć? Po prostu Pratchett! Potężna dawka dobrego humoru i "typowa" fantastyka - smoki, czarodzieje, etc. Jest to bezpośrednia kontynuacja pierwszej części Świata Dysku, poznajemy dalsze losy czarodzieja Rincewind'a i Dwukwiata, których los pozostał niewyjaśniony pod koniec pierwszego tomu.

Pratchett jest znany z tego, że w Świecie Dysku łączy elementy fantastyczne z realizmem. Możemy tu znaleźć odzwierciedlenie kilku postaci z "naszego" świata, oczywiście karykaturalnie przeobrazowany, jednak patrząc na Cohena Barbarzyńcę, aż trudno nie pomyśleć o Konanie Barbarzyńcy! Ja osobiście kilka razy myliłam te imiona czytając. Należy też zwrócić uwagę, że nasz Ko...Cohen nie jest młodym, silnym, niesamowicie umięśnionym mężczyzną. O nie! Wręcz przeciwnie! Ma grubo po pięćdziesiątce, widoczny brak uzębienia (który później swoją drogą uzupełnia) oraz zwiotczałe ciało. Lecz wciąż płynie w nim ta sama harda krew co przed laty. Wciąż ratuje panny z opresji, wciąż walczy... tylko ta maść na bóle, gdzie on ją zostawił...?

Mamy również czarodziejów. Właściwie chodzi mi tu o tych "najwyższych". Pomyślmy "c-z-a-r-o-d-z-i-e-j". Dobra, co myślimy? Jaki obraz się nasuwa? Smagły, młody, piękny, z czapką... A jeżeli nie młody i piękny, to chociaż z czapką... Pratchett dla odmiany tę grupę również przekoloryzował. Mamy tu grupę zapyziałych starców ledwo ciągnących do przodu.... Gdzie te zaklęcia wiecznej młodości? Gdzie potężna, niezwyciężona moc? Czuję się oszukana...

Książka jest pełna zwrotów akcji, nie wiadomo, co stanie się dalej. Nie jest przewidywalna, bohaterowie nie są typowi, a przygody...ah! skąd on bierze te pomysły?! Czuję niedosyt, chcę więcej! W najbliższym czasie mam zamiar zaopatrzyć się w kolejne tomy i poznać dalsze przygody w Świecie Dysku.

"Dżuma"

Tytuł: Dżuma
Autor: Albert Camus
Wydawnictwo: Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa
Liczba stron: 200

ISBN: 83-06-02466-4

Moja ocena: 6 - dobra




Tak bywa z lekturami szkolnymi: są lepsze i gorsze, jednak zawsze nastawienie jest negatywne. Nie wiedzieć czemu, lecz niestety często te przeczucia się zgadzają. Tutaj jednak były mieszane uczucia.

Książka ma swoje lepsze i gorsze chwile. Jednak większość, niestety, jest rozmyta. Przynajmniej takie odniosłam wrażenie. Niby akcja jest dość wartka i zdarzenia szybko się po sobie dzieją, jednak czegoś mi brakowało. Przez większość książki nie bardzo wiedziałam o czym czytam. Musiałam się wracać kilka akapitów i nie mogłam utrzymać koncentracji na długo. Dopiero ostatnie czterdzieści stron przeczytałam "na wydechu", bo coś się rzeczywiście zaczęło dziać.

Albert Camus był przedstawicielem egzystencjalizmu, co oznacza, że - mówiąc prosto i krótko - był pesymistą. Objawia się to w też w powieści. Kogo mógł, z mniej znaczących bohaterów, to uśmiercił. Oczywiście każda śmierć coś oznaczała, była w pewien sposób potrzebna dla rozwoju dalszych zdarzeń. Jednak ja odniosłam niemiłe wrażenie, że naprawdę wierzy w stwierdzenie, iż każdy nosi w sobie dżumę. Nie chodziło tu o chorobę, lecz raczej symbol wszelkiego zła na świecie.

Jednak mimo wszystko była to jedna z lepszych lektur szkolnych, jakie czytałam. Uważam, że w tym chwilach, gdy naprawdę coś się dzieje, to jest całkiem wciągająca.

Podsumowanie roku 2013

W roku 2013 przeczytałam 40 książek. Uważam, że jest to bardzo dobry wynik jak na kogoś takiego jak ja. Nie, że mało czytam, ale wolno i często tracę koncentrację. Cóż, dysleksja nie wybiera, choć może...

W każdym razie oto lista książek przeczytanych w 2013 roku:

1. "Mistrz i Małgorzata", Michaił Bułhakow (9 - wybitna) 
2. "Nowy wspaniały świat", Aldous Huxley (6 - dobra)
3. "Gloria Victis", Eliza Orzeszkowa (4 - może być ) 
4. "Mendel Gdański", Maria Konopnicka (8 - rewelacyjna) 
5. "Szkieletowa załoga - Mgła", Stephen King (7 - bardzo dobra)
6. "Wyznanie", Roman Gren (7 - bardzo dobra) 
7. "Norwegian Wood", Haruki Murakami (9 - wybitna)
8. "Lalka Tom 1.", Bolesław Prus (7 - bardzo dobra) 
9. "Nefrytowy Tron", Naomi Novik (7 - bardzo dobra) 
10. "Wehikuł czasu", Herbert George Wells (9 - wybitna)
11. "Pierścień i róża", William Makepeace Thackeray (8 - rewelacyjna) 
12. "Przemytnik", Miroslav Zamboch, Jiri W. Prochazka (5 - przeciętna)
13. "Ludzie bezdomni", Stefan Żeromski (5 - przeciętna)
14. "Chłopcy", Jakub Ćwiek (8 - rewelacyjna) 
15. "Kłamca 1", Jakub Ćwiek (9 - wybitna) 
16. "Kłamca 2", Jakub Ćwiek (7 - bardzo dobra) 
17. "Podróże z Platonem. Filozofia na walizkach", Robert Rowland Smith (9 - wybitna)
18. "Dialogi", Konfucjusz (10 - arcydzieło) 
19. "Z mgły zrodzony", Brandon Sanderson (8 - rewelacyjna) 
20. "Alicja w Krainie Czarów", Lewis Carroll (6 - dobra) 
21. "Pachnidło", Patrick Suskind (10 - arcydzieło)
22. "Zachcianki", opracowanie zbiorowe (8 - rewelacyjna) 
23. "Księga dżungli", Rudyard Kipling (7 - bardzo dobra) 
24. "Kolor magii", Terry Pratchett (9 - wybitna)
25. "Wurt", Jeff Noon (10 - arcydzieło) 
26. "Książę Mgły", Carlos Ruiz Zafon (6 - dobra) 
27. "Wesele", Stanisław Wyspiański (6 - dobra)
28. "Sushi i cała reszta. Wszystkie smaki Japonii", Michael Booth (8 - rewelacyjna)
29. "Przedwiośnie", Stefan Żeromski (7 - bardzo dobra)
30. "Kubuś Puchatek", Alan Alexander Milne (10 - arcydzieło)
31. "Chatka Puchatka", Alan Alexander Milne (10 - arcydzieło)
32. "Gra Endera", Orson Scott Card (8 - rewelacyjna)
33. "Panny z Wilka", Jarosław Iwaszkiewicz (4 - może być)
34. "W dziwnej sprawie skaczącego Jacka", Mark Hodder (8 - rewelacyjna)
35. "Blade runner. Czy androidy marzą o elektrycznych owcach", Philip K. Dick (10 - arcydzieło)
36. "Limes inferior", Janusz A. Zajdel (9 - wybitna)
37. "Dowód. Prawdziwa historia neurochirurga, który przekroczył granicę śmierci i odkrył Niebo", Eben Alexander (7 - bardzo dobra)
38. "Ubik", Philip K. Dick (10 - arcydzieło) 
39. "Bezbarwny Tsukuru Tazaki i jego lata pielgrzymstwa", Haruki Murakami (8 - rewelacyjna) 
40. "Jesteś cudem", Regina Brett (9 - wybitna)

Przeczytanych książek: 40
Przeczytanych książek w 2012: 28
Średnia ocena: 7,8
Przeczytanych "Arcydzieł": 6


Do dziś uważam, że "Mistrzowi i Małgorzacie" powinnam dać 10, lecz już nie będę tego zmieniać. Podsumowując: rok naprawdę udany, oby przyszły był lepszy!

Zachęcam również do zaglądnięcia, na wyzwania w których brałam udział w 2013 roku w zakładce "Wyzwania".